Özgüven Duygusu Yüksek Çocuklar Yetiştirmek İçin...

En üzüldüğüm insan tipi silik, kendini ifade edemeyen, hiç birşeye itiraz etmeyen, haklarını savunmayan, ne denilirse yapan, iyiyi kötüyü, doğruyu yanlışı sorgulamadan hayatını devam ettirenlerdir. Peki bu insanlar kendiliğinden mi bu hale geldi? Elbette değil... Belki de çocukken hep susturuldular.Sus sen bilmezsin, sus sen çocuksun, sus sen anlamazsın...İşte çocukken bütün bu susturulmaların sonunda kendine güveni olmayan, duyguları, bastırılmış yetişkinler ortaya çıktı. 

Özgüven, bireyin kendine yönelik olumlu yargılarının olması, kendini ve olayları kontrol edebileceği inancı, kendini sevmesi, yeterli olduğunu düşünmesi, değerinin farkına varması, kendisiyle barışık olması, kendini olduğu gibi kabul etmesi, kendini tanıması gibi durumlarla ilgili bir kavramdır. Özgüvenli çocuk, hem ders hem de ders dışı konularda kendini yeterli bulur ve kendine güveni vardır. Çözüm üretmek için çabalar ve çevresiyle sağlıklı ilişkiler kurar. Kişi ve durumlara karşı olumlu duygular besler. İşte bu nedenle özgüven mühim bir konu. Daha küçük yaşlardan itibaren ince nakış gibi işlenmesi gereken bu duyguyu güçlendirmek, sağlam temeller üzerine atmak için yapmamız gerekenleri özetle sıralarsak;

* Onların bizim için ne kadar önemli olduğunu hissettirmek,  

* Kendilerini ifade etmelerine fırsat vermek,

* Her konuda onu cesaretlendirip, desteklemek,

* Çocuklarımızın kendine has yeteneklerini ortaya çıkmasına yardımcı olmak,

* En önemlisi de bizim davranışlarımızın onlara örnek olduğunu bilip, ona göre model olmak,

* Beklentilerimizin onların seviyesine uygun olması,

* Sorumluluk vermek,

* Sadece başarılarına değil, herşeyine değer verdiğimizi göstermek,

* Ne olursa olsun onlara sevgi ve emniyette olduklarını hissettirmek,

* Problemleri onu suçlamadan ve karakterini eleştirmeden tartışmak,

* Asla ama asla başka çocuklarla kıyaslamamak,

* Koşulsuz sevmek,

* Muhtemel problemlerde çözmesi için zaman ve mücadele gücünü artırması için fırsat vermek,

Çocuğa bir davranışı kazandırıncaya kadar biz onu belki elli kez yaparız. Ama mesele bizim yapmamızda değil, her seferinde daha da fazla sabır ve özveriyle yaklaşarak, doğruyu öğretmekte. Ayakkabı bağlamayı öğretirken bile özgüven kazandırabiliriz. Tabi bu her zaman çocuğun tek seferde ayakkabısını bağlayabilmesiyle sonuçlanmayabilir. Uğraş gösteren ama hedefine ulaşamayan çocuğu da çabası için takdir etmeliyiz. Kendine güvenip denemeye devam ettiği takdirde başarabileceğini vurgulamalıyız. “Kırk saattir uğraşıyorsun bir ayakkabıyı bağlayamadın. Artık çıkmamız lazım, getir ben bağlayayım!” gibi bir tutum sergilemek yerine “Doğru ilerliyorsun, geriye son düğümü atman kaldı. Şimdi ben sana yardımcı olayım. İşlerimiz bitince kaldığımız yerden denemeye devam ederiz.” tarzı bir yaklaşımla çocuğumuzu denemeye devam etmesi için teşvik etmeliyiz. Bu şekilde yaklaşımlar çocukların daha çok hoşuna gidiyor zaten diğer türlü agresifleşebiliyor. O halde yine her zaman olduğu gibi heybenizden sabrı eksik etmeyin emi ;) 

Ben her iki çocuğuma da baş kural olan onların değerli olduğunu  hissettirerek, özgüven duygusunu kazandırmaya çalışıyorum. Yukarıdaki maddeleri uyguladığımız sürece çevresel faktörleri de minimuma indirerek, özgüveni yüksek bireyler yetiştireceğimize canı gönülden inanıyor yarışmacı arkadaşlara başarılar diliyorum :)  

Sabır ve sevgiyle hoşçakalın...