Huzursuzluk - Zülfü Livaneli

Geçtiğimiz hafta başlayıp bitirdiğim kitaba yorum yazmakla yazmamak arasında kaldım. Daha çok etkilendiğim kitapları yazmayı seviyor ve onları yaz yaz bitiremiyorum :)) Sonra dedim ki 6 ay sonra ne okuduğumu hatırlamayacağım en iyisi kısa uzun farketmez yazayım da açıp baktığım zaman bana hissettirdiğini hatırlamış olayım. Malumunuz kitap şu sıralar çok satanlarda yer alıyor. Zaten o çok satanlar listesi yok mu? Bir kaç kez yanılmışlığım var o listeden temin ettiğim kitaplar içerisinde... Gözüme takılıp duracağına en iyisi okumak deyip okuduğum ilk Livaneli kitabı Huzursuzluk kitaplığımda yerini aldı. Bu arada ayracımdaki güzellik de bir harika değil mi?

İstanbul'un kargaşası içinde sıradan bir yaşam sürerek gazetecilik yapan İbrahim, çocukluk arkadaşı Hüseyin'in tesadüfen öğrendiği ölüm haberi üzerine doğduğu topraklara Mardin'e gidiyor. Hüseyin'in Işid zulmünden kaçan ezidi kız Meleknaz'a  aşık olduğunu ve bu nedenle ailesi de dahil tüm Mardin'i karşısına aldığını öğreniyor. Bir yandan arkadaşının ölüm nedeni araştırırken, diğer taraftan da Meleknaz'ı araştırıp onu bulmaya çalışıyor. Bu arada eğer sizde yezidilikle ilgili benim gibi bilgi sahibi değilseniz şuradaki bilgiler çok açık ve net dilerseniz bilgi edinebilirsiniz. 

Sadece 154 sayfa olan incecik kitabın içinde size hissettirdikleri şeyler fazla olabiliyor. İbrahim'in ağzından dinlediğimiz kitapta; yıllar geçmesine rağmen insanın kendi özünden uzaklaşmasının mümkün olmadığını, büyüdüğü sokaklarda ve çocukluk anılarında yaşadığı hüzne tanıklık ederken, nereye giderse gitsin anılarının onu tüm sıcaklığıyla kucakladığını ve kavuşmadaki o his sarıp sarmalıyor adeta sayfaları çevirirken...Duygu yoğunluğunu derinden yaşatan altını çizdiğim bazı cümleleri paylaşmak istiyorum.

"Beni alıp tekrar karnına soksan bile koruyamazsın anne!"

"Bazı acıları ölüm bile unutturamıyor, bazı davranışlar ölümden sonra bile bağışlanmıyor."

"Her insanın içinde iyi ve kötü, yan yana durur. Hangisini beslersen o galip gelir."

"Merhamet zulmün merhemi olamaz"

"Belki de her şeyini yitiren bir insanın son sığınağı insan onurudur; elinde kalan tek şey budur."

Aslında bu kitap için "Huzursuzluk" adı çok hafif kalmış. Meleknaz'ın ve diğer arkadaşlarının ışid zulmüne maruz kaldığı bölümleri okurken çocuklukla-kadınlık arasına sıkışmış ruhlarındaki yaraların derinliğini anlamaya çalışmak, bir kadın olarak beni de derinden yaraladı. Ülkelerinde savaş çıkmış ve bizlere sığınmış Suriyelileri düşündüm. Sığınma kamplarında yaşadıklarını biraz da olsa aktarmış Livaneli. Yazık çok yazık insanlığın bulunduğu noktadan bir insan olarak utandım!

Genel olarak dili akıcı ve hikaye sürükleyiciydi. İçimden keşke ortalarında yakaladığı o duyguyu, kurguyu ve yoğunluğu devam ettirseydi dedim. Hani orta okulda bir konu verip kompozisyon yazdırır ya hocalar, sonunu bağlaması hep zordur işte Livaneli sanki sonunu istediği yüksek düzeyde bağlayamamış. Dilim döndüğü kalemim elverdiğince spoiler vermeden anlatmaya çalıştım. Bu bilgiler ışığında okumak isterseniz herkese keyifli okumalar diler, kaçarım ben ;)
Bol kitaplı, sağlıklı günleriniz olsun...