Kreş Yolları Göründü

Onur'un şansından sanırım bir türlü dikiş tutmayan bakıcılara denk gelmemiz sonucunda 1 yıl içinde dört bakıcı değiştirmemize sebep oldu. Daha önce şurada ve burada pek çok kez bahsettiğim bakıcı değiştirme sebeplerimiz ve sıklığını yazmıştım. Hoş değiştirme sebebi hiç bizden ötürü olmadı hep onların bir sorunu çıktı. Üstelik başladıklarında hepsiyle bütün şartları konuşmamıza rağmen yine de sorun yaşadık. Her seferinde "bakın küçücük çocuk size alışacak ve sizi sevecek uzun vadede bakmayacaksanız hiç başlamayın. Alıştırmayın çocuğun psikolojisini bozmayın" diye her seferinde üstüne basa basa vurguladığım cümle hep bu oldu.Ama onlar ne yaptı Onur adeta onlar için bir eşyaymış gibi bırakıp gittiler. Neyse bu konuyu ben artık Allah'a havale ettim. 

En son bakıcımız sağolsun çok bilmişti. Her türlüsüne denk geldim de bana bilmişlik taslayanına ve emir kipiyle konuşanına da ilk kez denk geldim. 2-3 ay kadar olmuştu başlayalı. Sabır çeke çeke alışmaya çalışıyorduk. Bardağı taşırmaya ısrarla edince dayanamadım tabi. Çocuğa her gün ayrı bir teşhis koyuyordu. "Bu çocuk kekeme hiç dikkat etmedin mi?" çünkü ben çalışan anneyim ya çocuğumdan bi haberim hiç konuşmuyorum hiç ilgilenmiyorum. "Bu çocuk düz taban. Bi doktora götür de ortopedik ayakkabı versin." çünkü ben bilemem 3-3,5 yaşlarına kadar çocukların ayak oyuntusunun yeni oluştuğunu ve bu yaştan sonra düz taban olup olmadığının anlaşıldığını, "Bu çocuk çok ağlıyor normal değil kendini yere atıyor. Bi doktora götür sen bunu. İki çocuk büyüttüm hiç böyle çocuk görmedim" çünkü ben yine bilemem çocuklarda bireysel farklılıklar olduğunu ve her çocuğun birbirinden ayrı karakterlere sahip olduğunu, bunun da doktorluk olup olmadığını...

En sonunda sabrım taştı. Bak Ş. abla dedim. Ben bu işin eğitimi aldım bana işimi öğretme! Başladığından beri çocuğun ne kekemeliği kaldı ne düz tabanlığı! Artık ne gerekiyorsa güzelce söyledim. Hafta sonu geçti geçen pazartesi geldi bizimkisi. Çocuğu teslim aldı ben işe geldim. Telefonla arıyor ben işi bırakıyorum yarın gelmeyeceğim. Sebep? 1-Ramazan geliyor, 2-Eşim rahatsız, 3-Kalbimi çok kırdın, 4-Evin her yeri kameralarla dolu rahat rahat yatıp uzanamıyorum. Çünkü ben sana yat uzan diye para veriyorum. PEKİ dedim sadece bu hareketimle onu sükutu hayale uğrattıysam da artık affola :)

Aslında bu konuyu hiç açmayacaktım. Ama o kadar sinirlerimi bozup dengemle oynuyor ki anlatmasam olmayacaktı. Hem de Onur ilerde açıp okuduğunda annesi hem çalışıp hem onları nasıl büyütmüş yazılı kaynaklardan öğrensin istedim. 

Apar topar bir kreş görüşmesi yaparak, ertesi gün Onur'u kreşe başlattık. Abisiyle aynı okula gideceğini sandığı için bu resimde çok mutlu ama ondan sonrası hüsran... Sık sık bakıcı değiştirdiğimiz için tuvalet eğitimini bir türlü halledememiştik.. Onur şu an tam 39 aylık evet çok ayıp değil mi? Hala bez kullanıyoruz. Hani o elalem var ya işte o benim hiç umurumda değil. Ben çocuğum sağlıklı psikolojisine ve mutluluğuna bakarım. Tam başlayacağımız zamanda bakıcı teyzelerin gidesi geldi. Neyse ki kreşte küçük yaş grubu da olduğu için Onur da bezli olduğu için o gruba dahil edildi. Daha önce öğretmenimiz 3 çocuğa tuvalet eğitimi vermiş ve çok da kolay olmuş. Çocukların ebeveynleriyle de konuştum bu süreçte hiç bi sorun yaşamamışlar. İnşallah kreşe alışınca bu sorunu da burada hep birlikte çözeceğiz.

Öğretmeninin sınıftayken çekip gönderiği fotoğraflar bunlar da. Biraz mutsuz gibi duruyor ama poz ver deyince hep böyle garip bir yüz ifadesi takınıyor. Genel olarak evdekinden daha mutlu bence. Nasıl ki bakıcılara alışması zaman alıyorsa kreşe alışması için de belli bir zaman ihtiyacı olacak. 

 

Sabahları çok zor bırakıyoruz. Ağlıyor bırakmayın beni diyor. Ben bakıcıları da sevmiyorum okulu da sizi seviyorum diyor. Tabi bizim yürek param parça... Sabahtan beri kendime gelemiyorum. Çok zor bırakıp işe gelmek.Yüreğim sızlıyor ama elden da başka bişey gelmiyor. 

Aslında başka birisi okulunu sevdin mi diye sorduğu zaman evet diyor. Ama biz sorunca istemiyorum sevmiyorum diyor. Tabiki de her çocuk anne-babasının yanında kalmak ister. Ama hayat o kadar zor ki kuzucum sizlere daha sağlıklı bir gelecek sağlayabilmek için şimdilik biraz üzüleceğiz. Umut ediyorum ki hayat bize tüm güzellikleriyle gelecek ve bir gün sen de büyüdüğün zaman bu günleri gülümseyerek anlatacağız. İnşallah diyelim...

KREŞ MACERASI DEVAM EDECEK.....