Şer Bildiğimiz Hayır, Hayır Bildiğimiz Şer'imiş...

Hani bazen çok ısrarcı oluruz ya da offf bu niye böyle oldu diye sürekli bir memnuniyetsiz haller içinde dolanır dururuz. İşte bundan 2,5 ay önce benim için herşey o kadar zordu ki, işler üstüme üstüme geldi. Pek çok riskli durumdan sorumlu olmak beni de sorunlu bir insan yaptı. Yok yok tam olarak öyle değil aslında ben özel sektörde çalıştığım için onu biliyorum ama devlette çalışan birçok arkadaşım da aynı durumlardan muzdarip. Çalışma hayatı kadın için zaten yorucu iken bir de yıpratıcı hatta tiksindirici bu nedenlerle iyice çekilmez hal alıyor. O kadar bıkmıştım ki adaletsizlikten, yalakalardan, döneklerden, egosuna canım egom diye davranan ego manyaklarından. beş para etmeyen adamların sırf torpili var diye bir yerlere gelmesinden sonra da kendisini yetkin bir birey gibi görüp böbürlenmesinden... Evet sırf ben bunları yapamadım diye eşek gibi çalışmama rağmen bir yerlere getirilmedim. Bunun için mi onlardan bu kadar nefret ediyorum? Hayır ben ne olursam olayım benden akkacı tokkacı düzenbaz bir insan çıkmaz anacım. Elhamdülillah sağlam bi karakterim var. Ayy yazınca da ne güzel oldu be :D Bunları iç sesimle sürekli konuşuyordum ama böyle daha sevimli durdu :) 

Bütün bunlara sessiz kalmak zorunda olmak, görmemezlikten gelmek beni çok yıprattı. Pazar akşamları yarın işe gidecem diye oturup ağlıyordum. Sinirlerim o kadar bozulmuştu ki. Tahammülsüz bir kişilik oldum ben ki normalde çok neşeli bir kişiydim. Yüzüm gülmez olmuştu, durup durup ağlayasım geliyordu iş yerinde, akşam eve gelince çocuklarıma tahammül sınırlarım daralmıştı. Cuma akşamı bayramım oluyordu sanki bana Meram'dan bağ bağışlıyorlardı. Bayram çocukları gibi şen oluyordum. ( bizim buralarda böyle derler Konya'nın Meram bağlarını duymuşsunuzdur heralde) 

2,5 ay önce bir cumartesi sabahı ben hayat için planlar yaparken, hayat bana sürpriz yaptı. Evde dümdüz halıda hiçbir engel olmadan, pat diye düştüm, haaa bu benim belki de 500...000000 milyonuncu kez düşüşüm çocuk felcinden dolayı zaten yürüme cihazı takıyordum. Sabah cihazı takmadan abdest alıp, gün boyu mest ediyordum. Benim ayak sen küt diye kırıl... 

Herkes şoklarda aman nasıl kırdın vah vah tüh tüh.. Tabi ki de ben de çok üzüldüm, üzüntüden öte canım çok yandı haftalarca ağrı çektim. Lakin işte tam da benim şer sandığım bu durum benim için hayırlı bir iş oldu. İşte kul sıkışmayınca hızır yetişmezmiş derler ya. Çok daralmış ve bunalmıştım. Ben ki yaşam dolu bir insanımdır, beni hayatımdan bıktırdılar varın gerisini siz düşünün. 

45 gün ayağım alçıda kaldı. Bir fiil yattım hiç ayağa kalkma deyince doktor bu süreçte ruhumu güzel şeylerle besledim. Kendimle hesaplaştım, ruhumu arındırdım bütün olumsuzluklardan... Çocuklarımla hiç geçirmediğim kadar fazla zaman geçirdim, sevgi yumağı olduk, bol bol anne kucağında yatmanın tadını çıkardılar. Kitaplığımda boynu bükük bir şekilde sırasını bekleyen kitaplarımın hepsini okudum. Kuran hatmine başladım, eskiden yavaş okuduğum Kuran-ı Kerim'i biraz daha güzel okuyabilmenin manevi hazzına vardım, örgü terapisi yaptım kendime, iki sezonluk bir dizi izledim. Alçıdan sonra bir de 15 günlük yürüme alıştırması için rapor verince doktorum pek bi alülala oldu. 

Bu hafta işe başladım. Herşeyi unutmak isteyince bütün işle ilgili bilgileri de unutmuşum :D Yeni talebeler gibiydim bu hafta ;) Allah'ıma binlerce kez şükürler olsun hem akıl ve ruh sağlığıma hem de ayağım eski sağlığına kavuştu. Ne kararlar ne kararlar aldım. Bakalım zaman ne gösterecek buraların beni yeniden yıpratmasına izin vermeyeceğim. Demem o ki dostlar hani klasikleşmiş çokça kullandığımız için basitleşmiş bir söz vardır "herşeyin başı sağlık" ben bunu altını çizerek çok çok iyi anladım. Kendinizi sevin ve değer verin... Canım Kendimli günler diliyorum size... Aaaa hem de güzel bir cuma gününden haydi kalın sağlıcakla ♥ ♥ ♥