Yavaş Ebeveynlik - Pınar Mermer

Üniversitede zorla ders kitabı olarak okutulan kişisel gelişim kitaplarından ve çokça okutulan çocuk psikolojisi, gelişimi, beslenmesi vb... kitaplarından sonra bu tür kitapları ne zaman görsem bende ders kitabı algısı oluşturduğu için hep uzak durdum. Eksik olmasınlar hocalarımız sayesinde kitap okumaktan soğumadığıma şükrediyorum :) Mesela Doğan Cüceloğlu aslında sevdiğim bir uzman olmasına rağmen soğuttular adamdan resmen, ders kitabı olarak okuttukları için. 

Pınar Mermer'in bu kitabı 2 yıldır raflarda çok satanlar listesindeydi. Hayatı çok hızlı yaşadığım bir dönemde almıştım, biraz yavaşlayayım diye. O kadar hızlı yaşayınca bunu okuyup yavaşlamaya bile fırsatım yokmuş demekki :) Ne zamandır sırasını bekliyordu. Aralık ayının son haftalarında baş ucu kitabı olarak tercih etmiştim. Eğer ki sizde böyle yapacaksanız şimdiden uyarayım. Cıkss hayır baş ucu kitabı olmaz. Çünkü bir çok paragrafın altını çizeceksiniz. Ya da benim gibi kitabını çizmeye kıyamayanlardansanız bir deftere not edeceğiniz çok yer olacak. 

Sevdiğim, tuttuğum cümleler oldu. Malum kitap bir roman olmadığı için konusundan bahsedemeyeceğim. Konusu zaten kitabın adında mevcut. Ancak hoşuma giden yerlerden bir kaç alıntıyı paylaşmak istiyorum. Alıntılar sayesinde de kitap hakkında az da olsa fikir edinmiş olursunuz diye düşündüm. İyi düşünmüşüm ama değil mi? :))

"Kaçınız anne-babası tarafından sevilen bir çocuktu? Peki kaçınız anne-babası tarafından sevildiğini hissetti?

Bilmek ve hissetmek farklıdır. Her istediğimizi yapmaları, donuk bir tavırla fiziksel ihtiyaçlarımızı karşılamalarının bir anlamı yoktur." (benim küçük oğlum bile o donuk ifadelerin farkına varıyor. Yorgun olsam, ya da o an bişeye kızsam onun ihtiyacını karşılarken bunun farkına varıyor ve bana "güzel bak anne diyor" nasıl güzel bakıyım dediğim zaman da yüzündeki o güzel bakmanın tarifini görmelisiniz. )

"Önce içinizdeki çocuğun yaralarını sarmaya bakın. Ancak bunu yapabildikten sonra çocuğunuzu duyabilecek, görebilecek hale geleceksiniz yavaş yavaş..." (Doğru değil mi çocukluğumuza inmek lazım hepimizin kim bilir ne fırtılar koptu hepimizin çocuk yüreğinde, ne acı anılar var belki de o hatıralarda değil mi?)

"Yeterince iyi olamayan anne-babalar zaman zaman dünyayı çok farklı gösterdiler bize. Sevilmek istiyorsak iyi çocuk olmalıydık. Babaların aslında iyi biri olduğunu ve içinden sevdiğini söyleyerek, sevgiye dair algımızı bozan annelerimiz oldu." 

"Çocuklarımız alamadığı duygusal besini, satın aldıkları şeylerde arıyorlar. Herşeye sahip ama neden mutlu değil? Çünkü satın aldıklarımız sizin ona ayıramadığınız zamanı telafi edemiyor. Bir oda dolusu oyuncak onunla konuşmuyor ve anne-babasının ona baktığı gibi bakmıyor." 

"Mükemmel olmaya çalışmaktan ben olamadım" bir gün çocuğumun bu cümleyi söylememesini umut ederek, onları yetiştirmeye çalışıyorum.

Mutlu yarınlarımız için, mutluluğa doymuş bireyler yetiştirmek umuduyla...