ÇOCUK YETİŞTİRMECE

Hepimiz çocuklarımız için herşeyin en iyisine sahip olsun istiyoruz. Onlar ailemizin en küçük üyeleri, hayatımıza renk katan bizim hayat notlarımız, neşe kaynaklarımız, yaşam enerjilerimiz...Daha mutlu bireyler yetiştirmek yerine çoğu zaman onları kendi hırslarımıza yenilenerek yaşam savaşının içine acımasız bir şekilde çekiyoruz. Her birey kendi karakteriyle paralel çocuklar yetiştiriyor. Çok rahat bir bireyin otoriter, disiplinli, gergin bir çocuğu sahip olduğuna şahsen ben şahit olmadım. Keşke hepimiz sevgi dolu, mutlu ve yaşam enerjisi yüksek çocuklar yetiştirebilsek. Çocuk eğitiminde oldukça hassas davranıp, kötü örnek olmamak adına hareketlerimize dikkat etmemiz büyük önem arz ediyor. Erkek çocukları babayı örnek alıyor. Baba nasıl oturuyorsa o da aynı şekilde oturuyor, televizyonda ne izliyorsa o da ondan zevk alıyor. Annelerin işi ise daha kolay sanki kız çocukları yaradılıştan annelik iç güdüsüyle doğduğu için çok fazla çaba gerektirmiyor kadın rolüne bürünmek, kadınlığı öğrenmek için :)

Tüm gün çalışma hayatı malesef ki çocuklarımızla yeterince ilgilenmemize engel oluyor. Akşama kadar fazlaca yorulan anne babanın yaşam enerjisi düşüyor. Çocuk evde enerji dolu bizleri bekliyor. Kimi zaman üzülüyorum hele ki birden fazla çocuğa sahipseniz iş daha da zorlaşıyor. İlgi ve ihtiyaçları farklı olduğu için farklı tellerden çalıyorlar. Haliyle melodiler uymuyor :)) Ortalık sesten geçilmiyor. Kim derse "yok ben yeteri kadar zaman ayırıyorum" inanmam! Bu kendi vicdanını rahatlatmaktan başka birşey değil. Haaa ama şöyle olabilir tabi evde sürekli yemek, ütü, çamaşır, evi derleme toplama işleriyle ilgilenen bir hizmetkarınız varsa o zaman sözüm yok, çocuklarına yetmesi mümkün olur elbette. Normal şartlarda çalışan annelerimize Allah yardım etsin. İşimiz çok zor. Çalışan anne olmayanlar tüm gün evde ama çok mu çocuklarıyla ilgileniyorlar. Tabiki de HAYIR! İstisnalar kaide bozmaz lütfen yanlış anlaşılmasın. Sadece ben bu denli çabalarken ev hanımı olup da çocuklarıyla ilgilenmeyen arkadaşlarımın çocukları için üzülüyorum açıkçası. 

Bu sene büyük oğlumun 1. sınıfa başlaması, onun okula ve derslere adaptasyonu, bizim de çocuğumuzu ilkokula göndermenin acemiliği birleşince bir bocalama devresi yaşadık. 3 senelik anasınıfı eğitiminden sonra ilkokul bize biraz garip geldi. Anasınıfında öğretmeni sürekli arayabiliyorsun, şuruplarını gönderiyorsun, hasta olduğunu söylediğinde ayrıca ilgileniyorlar, Yetişkin denetiminde bahçeye çıkarıyorlar. İlkokul da ise durum öyle  mi? Bahçeye çıkma oğlum hava soğuk diyorum dinleyen yok. O soğuk kış günlerinde eriyen kar sularına cıp cıp basıp botunu suyla dolduruyor ilgilenen yok. Hastalıktan kurtulmak pek mümkün olmadı haliyle. Allah'a emanet gönderiyorsun ilkokula. İlk başta bu beni biraz tedirgin etse de zamanla buna da alıştık. Çocuğun evdeki davranışlarıyla okuldaki davranışları arasında dağlar kadar fark oluyor. Okuldaki sosyal çevrede birey olarak var olma ve kendini kabullendirme çabası çocukta davranış değişikliklerine yol açıyor. Arkadaşlarıyla aile bireyleri arasındaki iletişim farkı zaman zaman onun arada kalmasına sebep oluyor. Bu karmaşadan daha çabuk kurtulabilmek ve okula adaptasyonunu kolaylaştırabilmek için iyi bir pedogog araştırmasına girdim. Deneyimi, ilgisi ve bilgisi yerinde olan bir pedogog bulup hemen randevu aldım. Her çocuğu sağlıklı bir birey olarak yetiştirmek için konunun uzmanı bir pedogogdan yardım alınması taraftarıyım. Okulöncesi eğitimi ve çocuk psikolojisi eğitimi almama rağmen çocuk eğitiminde doğru bildiğim yanlışlarımın olduğunu, anne olarak yaklaşımlarımda yapmam ve yapmamam gerekenler üzerinde durduk. Aslında biz çocuğu değil de ona karşı davranışlarımızın doğru olup olmadığını varsa yanlışlarımız onları düzeltmek için pedogoğa ihtiyaç duyduk. Görüşmelerimiz sonunda ufak ama önemli anektotlarla uygulamalarımıza başladık.

Pedogog ilk olarak nelerden şikayetçi olduğumuzu ve bu konularla ilgili olarak 2 hafta boyunca not almamızı istedi. Notlarımızı aldık ikinci görüşme sonunda uyumlu davranışı pekiştirme ve doğru yönerge verme ile ilgili ev çalışması verdi.

Uyumlu davranışları pekiştirmek için;
1-Çocuğun gündelik yaşamındaki uyumlu davranışlarını fark etmemiz ve bu davranışlarından dolayı onu takdir etmemiz, övmemiz kimi zaman küçük şeylerle ödüllendirmemizi, (tabi bu ödüller çoğu zaman bir öpücük ya da sevdiği bir yiyeceği yapma, alma vb.)
2-Övgümüzü ifade ederken genel değil, davranışa özgü övgüde ve takdirde bulunmamızı,
3-Biz söylemeden olumlu bir davranış yaptıysa övgü ve takdirlerimizi daha belirgin bir şekilde göstermemizi,
4-Arada yapılmayan istekleri, oluşan kazaları göz ardı  etmemizi,
5-Çocuğumuza bu davranışı kazandırırken, kolay yapılan ve anlaşılır istekte bulunmamızı. Böylece iyi çocuk olma şansı yakalayabileceği önerilerinde bulundu.

Etkili yönerge vermek için;
1-Cümleler anlaşılır ve ciddi olmalı. Yalvarma veya kızma biçiminde olmamalı. (Genelde kızma şeklinde oluyordu.)
2-Yönerge basit olmalı, aynı anda üç beş şey birden istenmemeli. (Kesinlikle 2-3 tane veriyordum bazen 3-4 oluyordu.)
3-Yönergenin yerine getirilebilmesi için yeterli süre verilmeli. (Bazen kendi tez canlılığımla oğlumun yavaştan alması bir araya gelince süreyi az vermiş olabilirim.)

Yukarıdaki yönergeler her çocuk için genel geçer kurallar tabiki de. Aile içi iletişim, çocuklara davranışla ilgili aldığımız ufak püf noktalar gerçekten bize çok yardımcı oldu. Zaten pedogogla görüşmemizin tamamını buraya aktarmam mümkün değil. Çocuk yetiştirmek başlı başına zor bir zanaat. Bunu sihirli bir değnek değmiş gibi ufak tüyolarla bir andan tamamlamak mümkün değil tabiki de. Bu uzun ve yorucu bir süreçte Allah hepimizin yardımcısı olsun...